Prolog

Jak bardzo ci jej brakuje?
Ona wciąż jest ze mną.
Stoi pośród sosen w lesie nieopodal Twojego domu?
Nie sosen, jodeł.
Jak wygląda?
Tak jak kiedyś.
Niemożliwe.
Możliwe.
Dokąd zmierza nasza rozmowa?
Do tego, że znów będziesz mi wmawiać coś, co nie miało miejsca.
Musisz się z tym pogodzić.
Nic nie muszę.
Może po prostu nie chcesz tego zrozumieć?
Nie muszę nic rozumieć, nic się nie stało.
Stało.
Nie.
Gregor, chłopie weź się w garść!
Wstaję i wychodzę. Nie będę dłużej słuchał tych kłamstw.

Rozwiane brązowe loki otulały jej piękną twarz. Tańcząc i śmiejąc się mówiła do mnie. Widziałem, że mówiła... Ale...Nie słyszałem jej głosu. Mów głośniej Karina! Chcę cię usłyszeć! Karina! Proszę Cię! Uważaj na tą przepaść, Karina! Zatrzymaj się! Jesteś na drodze do zapomnienia. Zawróć.

***
Szykowałam się na ten moment już od pewnego czasu. Wracam do pisania. Marzy mi się, żeby ten blog był takim "wielkim powrotem". Czy będzie wielki, to już wy musicie ocenić.
Zaczynam jednak od nowa. Nie usunę poprzednich blogów, może kiedyś je dokończę nawet, zobaczymy. Teraz coś nowego, o kimś, kto jeszcze nie był bohaterem moich opowiadań. 
Wasze blogi postaram się jak najszybciej nadrobić, jednak nie wiem ile mi to zajmie. Postaram się też komentować na bieżąco wasze opowiadania.
Mam też nadzieję, że wyrazicie w komentarzach swoje zdanie o prologu nowego opowiadania.
Do napisania,
Marta x